شهر صفا و مروه، شهر زمزم، چشمه زمزمی که آب آن آبی متفاوت از آبهای عالم است. هنیئا و گوارا. شهر منا و عرفات، شهر حضرت هاجر و اسماعيل، شهر آدم و حوا، شهر ابابيل، شهری كه در اثر دعای حضرت ابراهيم از انواع نعمتها برخوردار شد.
بسوی کعبه معظمه
به مكه می رويم. به قبله ی اتحادمان در نماز. كعبه كه هر روز چند بار به آن روی مي آوريم و به سوی آن سجده می کنیم.
شهری كه نام آن را قبل از نام شهر خودمان شنيده ايم. شهري كه دغد غه ی ديدار آن را عمری با خود داشته ايم. راستی مكه چگونه شهری است؟ می دانيم كه شهری پر از خاطرات مردان بزرگ است. خاطرات پيامبران و دلاوری ها و بزرگ منشی ها. كه آنها را چون اسرار تاريخی و چون گنجينه ای با ارزش در خود به وديعه گذاشته است. خاطرات حضرت آدم، ابراهيم، اسماعيل ... و محمد عليهم السلام و يارانش.
خاطراتی که در دل روز و شب، كوه و دشت، غم و شادی و پيروزی و شكست آنها را خود نهفته است. شهری كه خدا آن را برای خود و خانه اش انتخاب كردهاست. شهری كه كعبه در آن قرار دارد. شهری كه بيشتر از همه ی شهرها خدا در آن به درستی پرستش شده است. شهری كه نمای توحيد و يكتا پرستی است در آن هویداست.
اين شهر ديگر تا ابد روی شرك، بت پرستی، را نخواهد و بر خواهد تابید. شهری كه رفتارها در آن بايد انسانی باشد.
شهری که در آن بر هيچ موجودی ظلم نشود و كسی مورد آزار و اذيت قرار نگیرد.
شهر صفا و مروه، شهر زمزم، چشمه زمزمی که آب آن آبی متفاوت از آبهای عالم است. هنیئا و گوارا. شهر منا و عرفات، شهر حضرت هاجر و اسماعيل، شهر آدم و حوا، شهر ابابيل، شهری كه در اثر دعای حضرت ابراهيم از انواع نعمتها برخوردار شد.
جبروت کعبه مشرفه
چشم مان برای اولين بار به كعبه می افتد. نور و جبروت عجيبي دارد. توصيف آن با قلم مقدور نيست. بايد رفت، ديد و با پوست و تن و جان آن را لمس کرد و به تن تجربه كرد. عظمت آن در وصف و تعریف آمدنی نیست. احساس كردنی است. عظمت و بزرگی كعبه برای هر بيننده ای مشهود است. عظمت كعبه طوری است که نه تنها حجاج را بلکه همه را مجذوب و مبهوت خود می کند. دعای پربرکت زیر مداوم توسط حجاج زمزمه می شود:
اللهم زد هذا البيت تشريفا و تعظيما و ...
پروردگارا! بر عظمت و شرافت اين خانه بيفزای و بر شرافت و بزرگی كساني كه اين خانه را بزرگ می دارند بيافزای. صحن حرم و صحن طواف مملو از جمعيت است.
حجاجی را می بينی كه در اولين بار ورود چشم هايشان به اشك نشسته است.
اللهم هذا البيت بيتك و العبد عبدك...
اين خانه، خانه ای است با عظمت. با قوانينی خاص. هر زمان به مسجدی وارد می شويم دو رکعت نماز تحیت المسجد ادا می کنیم. اما تحيّه اين مسجد هفت دور طواف است. در آن جا زن و مرد در وقت طواف خود را چون ذره ای در آغوش جمعيت رها می كنند. خبری از برخوردهای خشنی كه شنيده يا خوانده بوديم نيست. طواف كننده گان و ميزبانان مهربان هستند.