اعمال شریعت و احوال طریقت

شرح مکتوب #نود و یکم

حضرت امام رحمت الله علیه می فرماید : مقصود از اعمال شریعت و احوال طریقت ، حقیقت تزکیه نفس و تصفیه قلب است ، تا نفس مزکی شود و قلب سلامتی پیدا نکند ، ایمان حقیقی که نجات وابسته به آن است میسر نشود و سلامتی قلب وقتی صورت بندد که غیر اوتعالی اصلا بر دل #خطور نکند  ، الخ ؛ یعنی تا زمانی که سالک در عروج است ، خطره غیر از دل او منتفی و فراموش می گردد.
 در هنگام نزول اگر چه عالم به یاد او می آید ولی گرفتار عالم نمی گردد مطابق سخن بزرگان ، آمیخته با عالمند، ولی آویخته نمی باشند . همچنین بزرگان نموده اند: شخصی که به #صحبت_مردم خوش است و در تنهایی خفه میباشد ،به حال او باید گریست ، یعنی این قبیل اشخاص از #یاد_اوتعالی غافل اند و علاقه و محبت به خالق خود ندارند و تحت تاثیراماره قرار دارند .

در مکتوبات حضرت غروة الوثقی رحمت الله علیه ذکر شده است : وقتی #قلب_عارف ماسوی را فراموش کند ، ارتباطش با بنی نوع ( مراد از بنی نوع در اینجا یعنی با مردم )و خویشاوندانش! به واسطه نفس او انجام میشود وقتی که نفس نیز فانی گردد و ماسوی را فراموش کند ، در آن هنگام ارتباط او به وسیله حواس است . 
تبصره : این سخن حضرت عروة الوثقي  رح در باره عارف مستهلک است که لطایفش نزول نکرده است و با عالم فقط به وسیله حواس سرو کار دارد . اما عارفی که #مستهلک نیست و از اولیای مرجوعین است . هنگامی که قلبش عروج کند ، نفسش برای معاشرت به عالم نزول میکند؛ یعنی لطائف او به صورت تدریجی به نعمت فنا و بقا نائل می گردد و یکدفعه عروج نمیکند ، در این صورت ، بعضی از لطائف عارف در حال عروج است و بعضی لطائفش به عالم  اشتغال دارد و این اشتغال لطائف او ، به شکل آمیختن است نه آویختن.


از بیرون در میان بازارم 
وز درون خلوتی است با یارم

 

[ج۱ #حصه_دوم ص۲۹۲]


شارح: 
مولوی نصر الله هوتکی رحمت الله علیه

تصحیح و بازنگری : سید عبد الله نقشبندیه مجددی