از جمله آدابی که زن باید نسبت به شوهر خودش رعایت کند؛عصمت و عفّت،رعايت حسن خلق و ادب و تواضع،فرمان‌برداري از شوهر و ترک شکایت است.
عصمت و عفّت
از صفات پسندیده‌ی زن صالح این است که بدون اجازه‌ي شوهر، قدم از خانه بيرون ننهد و حتّی به خانه‌ي پدر و مادرش نرود، اگر چه يكي از ايشان در شرف مرگ باشد و به مجلس تعزيه‌ی كسي قدم ننهد؛ اگرچه خويش و نزديك وي باشد و به خانه‌ي خويشان و همسايگان و آشنايان نرود و ايشان را بدون اجازه‌ي شوهر به خانه نياورد و مهمان‌داري نكند و بدون آگاهي وي در اموالش تصرّف ننمايد و از خيانت و ترك امانت دوری کند.
خدمت به شوهر
از جمله حقوق مرد بر زن این است كه در انجام كارهاي داخل خانه از جمله تمیز كردن خانه، شستن لباسها، پختن غذا و . . . کوتاهی نکند و آنچه شوهر از اسباب و مايحتاج وي می‌آورد آن را نگاه داشته و به اندازه‌ی نیاز مصرف كند و از اتلاف و اسراف بپرهیزد.
رعايت حسن خلق و ادب و تواضع
زن بايد نهايت ادب و تواضع را نسبت به شوهر خویش به جای آورد و اگر غم و دردي بر اثر مشکلات و حوادث روزگار بر وی عارض شود با عبارات دل‌انگيز و كلمات نشاط‌آور، بار غم و اندوه را از خاطر وي بردارد و غم و خستگي را از آيينه‌ي دل وي بزدايد تا از حق سبحانه و تعالی جزاي جميل و اجر جزيل يابد.
گويند كه در زمان پيغمبر صلی الله علیه و سلّم زني بود كه هرگاه شوهرش به خانه مي‌آمد به وي مي‌گفت: خوش آمدي سرور من و اهل بيت من. پس از آن لباس و کفشهاي وي را مي‌گرفت و غبار از سر و صورت او دور مي‌کرد و اگر وي را غمگين مي‌يافت، مي‌گفت: چه چيز تو را اندوهگين كرده است؟ اگر اندوه تو براي آخرت است، خداي تعالي تو را بر آن جزاي خير دهد و اگر از جهت دنياست مهمّ تو را كفايت كند. اين خبر به آن حضرت صلی الله علیه و سلّم رسيد. شوهر وي را طلبيد و فرمود: از جانب من به وي سلام برسان و به او خبر ده كه نصف پاداش شهدا براي او حاصل است.
فرمان‌برداري از شوهر
بايد بر هر امر و حكمي كه از وي صادر می‌شود، به اندازه‌ی توانایی‌اش ايستادگي کند و هر وقت كه شوهـر هوس مباشرت كند، از فرمان وي سرپيچـی نكنـد كه در اين مورد از حضرت رسالت مآب صلی الله علیه و سلّم تهديد بسیار و وعيد تمام وارد گشته است.
ترک شكايت
زن از شوهر و زندگی خود، نبايد پيش كسی اظهار شكايت كند و شوهر را با تكاليف مالايطاق [آنچه طاقت ندارد.] رنجيده خاطر گرداند، بلکه باید به داده‌ي حق سبحانه و تعالی راضي و شاكر باشد و از دشنام و طعن و لعن ـ كه عادت ذميمه‌ي زنان است ـ اجتناب نمايد؛ چرا كه در احاديث صحيح اینگونه زنان [نفرین کننده]، وعيد و تهديد بسیار شده اند.
موافقت با هوو
اين ادب مخصوص جماعتي از زنان است كه دارای هوو هستند. كمال ايمان اقتضا مي‌کند كه زن با هووی خود طريق محبّت و مودّت پيش گيرد و اگر از طرف مقابل مخالفت و تعصّبی ظاهر شود، وی در برابر آن موافقت و تلطّف پيشه كند و بر آزار و اذيّت وی صبر و شكيبايي ورزد تا به برکت اين صفت و ميمنت اين خصلت، غبار وحشت و كدورت از ميان ايشان برداشته شود و موجب ملالت و آزردگی شوهر نگردد.
به صحّت رسيده است كه امّ المؤمنين سوده ـ رضی الله تعالي عنها ـ وقتی به کهنسالی رسید، نوبت خود را به صدّيقه ـ رضي الله تعالي عنها ـ داد.
رعايت عهد و وفاي شوهر اول
اين ادب مخصوص گروهي از زنان است كه شوهرشان پيش از آنها وفات كرده باشد.
در شرعة الاسلام آمده است كه از جمله‌ي مستحبّات این است كه زن بعد از وفات شوهرش به عقد مرد ديگری در نيايد و به شوهر نخستين خود وفادار بماند تا روز قيامت با آن شوهر مرافق و مصاحب گردد؛ زيرا در حديث وارد شده است كه پيغمبر صلی الله علیه و سلّم فرمود: زن در بهشت همراه شوهر آخر خود خواهد بود.
