نیکی به دیگران، مایه آرامش است

خوبی و نیکی، همانند نام هایشان زیبا و پسندیده هستند. اولین کسانی که از نیکی کردن به مردم استفاده می‌برند، خود نیکوکاران هستند. آنان، خیلی زود ثمره آن را می چینند و نتیجه اش را در وجود، اخلاق، رفتار و درون خود می‌بینند و احساس آرامش و راحتی می‌کنند.

هرگاه با مشکلی برخورد کردید و پریشانی و ناراحتی برایتان پیش آمد، به دیگران نیکی کنید؛ در این صورت مشکلتان، خیلی زود حل خواهد شد و احساس آرامش خواهید کرد. به بینوا چیزی ببخشید، ستمدیده ای را یاری کنید، گرفتاری را نجات بدهید، گرسنه ای را غذا بدهید، به شکست خورده ای کمک کنید، آنگاه خواهید دید که سعادت از هر سو شما را درآغوش می‌گیرد.

نیکی کردن و انجام کار خیر، مانند عطر و مشک است که حامل، فروشنده، مشتری و همه و همه از آن بهره مند می‌شوند. پیامدهای روانی نیکی کردن به دیگران، همانند داروهای خوب و خجسته ای هستند که در داروخانه کسانی عرضه می‌شوند که دل هایشان، سرشار از نیکی و احسان است.

توزیع لبخندها در میان نیازمندانِ اخلاق، صدقه جاریه ای در دنیای ارزشهاست؛ حتی که با برادرتان با چهره ای باز روبرو شوید. اما ترش رویی، اعلام جنگی خانمان سوز علیه دیگران است که فقط خداوند دانا از عواقب پیدا و پنهان آن، باخبر است.

زنی فاحشه، دو دستش را پر از آب می‌کند تا سگی درّنده را از تشنگی نجات دهد؛ خداوند، به پاداش این کار، آن زن را به بهشتی وارد می‌نماید که پهنایش به اندازه آسمان ها و زمین است. چون کسی که پاداش می‌دهد، آمرزگار و قدرشناس و زیباست؛ او، زیبایی را دوست دارد و توانگر ستوده است.

ای کسانی که کابوس، اضطراب و هراس شما را تهدید می‌کند! به بوستان خوبی و نیکی کردن بشتایید و به دیگران کمک کنید، مهمان نوازی نمایید، همدردی کنید و به دیگران خدمت نمایید تا مزه و طعم و رنگ سعادت را ببینید.

«وَمَا لِأَحَدٍ عِندَهُ مِن نِّعْمَةٍ تُجْزَى إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى وَ لَسَوْفَ يَرْضَى» (ليل/19 الي21) «هیچکس، بر او حق نعمتی ندارد تا (بدینوسیله نعمتش پاسخ گوید و از سوی آن نعمت) جزا داده شود. بلکه تنها هدف او، جلب رضای ذات پروردگار بزرگش می‌باشد. قطعاً(شخصی که چنین کارهایی کرده، از کارهایش و نیز از پادش آنها) خشنود خواهد شد».