رمضان از منظر حضرت امام ربانی رحمه الله

از مکتوبات قدسی حضرت امام ربانی مجدد الف ثانی در مورد ماه مبارک رمضان «مکتوب چهارم از دفتر اول»:

قدوم ماه مبارک رمضان مبارک باشد. این ماه را با قرآن مجید که حاوی جمیع کمالات ذاتی و شیونی است و داخل دایره اصل است که هیچ ظلیّتی به او راه نیافته است و قابلیت اولی ظل اوست، مناسبت تمام است و به آن مناسبت نزول آن در این ماه واقع شده؛ «شَهْرُ رَمَضَانَ ألَّذِي أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْءَآنُ» «بقره 185» مصداق این سخن است و به آن مناسبت این ماه نیز جمیع خیرات و برکات است. هر برکتی و خیری که در تمام سال بهر که می رسد از هر راه که می آید قطره ای است از دریای بی نهایت برکات این شهر عظیم القدر.

جمعیت این ماه سبب جمعیت تمام سال است و تفرقه ی این ماه سبب تفرقه ی تمام سال؛ فَطُوبَیَ لِمَنْ مَضَی عَلَیْهِ هَذَا الشَّهْرَ المُبَارَک وَ رَضِی عَنْهُ وَ وَیْلٌ لِمَنْ سَخِطَ عَلَیْهِ فَمُنِعَ مِنَ البَرَکَات وَ حُرِمَ مِنَ الخَیْرَات. و ایضاً سنت ختم قرآن در این ماه به واسطه آن تواند بود که تا جمیع کمالات اصلی و برکات ظلی میسر شود؛ فَمَنْ جُمِعَ بَیْنَهُمَا یُرجَی اَنْ لایُحرَم مِن بَرَکَاتِهِ وَ لایُمْنَعُ مِن خِیْرِاتِهِ. برکاتی که به این شهر وابسته اند دیگرند و خیراتی که به لیالی آن متعلق اند دیگر. از جهت این سرّ تواند بود که حکم به اولویت تعجیل افطار و تأخیر تسحر بوده باشد تا امتیاز تمام بین اجزاء الوقتین حاصل آید.

از مکتوبات قدسی حضرت امام ربانی مجدد الف ثانی در مورد ماه مبارک رمضان «مکتوب چهل و پنجم از دفتر اول»:

باید دانست که ماه رمضان بزرگ است، عبادت نافله، از نماز و ذکر و صدقه و امثال آنها که در این ماه صادر شود، برابر ادای فرض از ایام دیگر است و ادای فرض در این ماه، برابر ادای هفتاد فرایض است در ماه­ های دیگر.

کسی که افطار بکند صائمی را در این ماه، او را ببخشند و رَقَبه [گردن] او را از آتش دوزخ آزاد سازند و مر او را مثل اجر آن صائم عطا فرمایند، بی ­آنکه از اجر آن صائم نقصان کنند.

و همچنین کسی که در خدمت مملوک تخفیف نماید، حق ـ سبحانه و تعالی ـ او را ببخشد و آزاد گرداند از آتش دوزخ. و در ماه رمضان آن حضرت ـ علیه الصلوة و التّحیّة ـ رها می کردند هر اسیر را و هر کسی هرچه از ایشان سؤال می کرد، می­ دادند، اگر کسی که در این ماه به خیرات و اعمال صالحه موفق شد، در تمام سال او را به توفیق، رفیق گردانند و اگر به تفرقه گذشت، در تمام سال در تفرقه است.

مهما امکن هرقدر که میسر شود، به جمعیت باید کوشید و این ماه را غنیمت می باید شمرد و در هر شبی از شب های این ماه، چندین هزار کس را که لایق دوزخ­اند، آزاد می­ سازند و در این ماه درهای بهشت را می­ گشایند و درهای دوزخ را می ­بندند و شیاطین را زنجیر می­ کنند و درهای رحمت می­ گشایند.

و تعجیل افطار و تأخیر تسحُّر از سنن است و در این باب آن سرور ـ علیه الصّلوة والسّلام ـ مبالغه می­ فرمودند و همانا که در تأخیر تسحّر و تعجیل افطار، اظهار عجز و احتیاج خود است، که مناسب مقام بندگی است و به خرما افطار کردن سنت است و در وقت افطار این دعا را می ­خواندند: «ذَهَبَ الظَّمَاءُ وَ ابْتَلَّتِ العُرُوقُ و ثَبَتَ الاَجْرُ اِنْ شَاءَ اللهُ تَعَالَی» ]«رفت و زائل شد تشنگی و تر و تازه شد رگها و ثابت گردید اجر و مزد و ثواب نزد حق جل و علاء ان شاء الله تعالی» روایت کرد ابوداوود و نیز در وقت افطار این دعا می ­خواندند: اللهم لک صمت و علی رزقک افطرت. رواه ابوداوود و مشکاة (برگفته از پاورقی مکتوبات)[

ادای تراویح و ختم قرآن در این ماه از سنن مؤکده است و مثمر نتایج کثیره. وَفَّقَنَا اللهُ سُبْحَانَهُ بِحُرْمَةِ حَبِیبِهِ عَلَیهِ وَ عَلَی آلِهِ الصَّلَوَاتُ وَ التَّسْلِیمَاتُ وَ التَحِیَّاتُ.