زندگینامه حاج خلیفه عبدالخالق خواجه کریمی(رح)

بسم الله الرحمن الرحیم

در سالهاي دور، خانواده اي از اخلاف حضرت خواجه عبدالله انصاري(رح) در قسمتي از خراسان بزرگ(هرات) سكونت داشت و از آنجا به تايباد و دشت «رَزِه» مهاجرت و سكني گزيد. يكي از فرزندان اين خانواده، خواجه احمد انصاري بود كه جزو مالكين قنوات ريزه بود و ثروت فراوانی داشت. این خواجه بزرگ چند سالی بود كه با دختر عموي خود ازدواج كرده بود، امّا فرزند پسري نداشت. در سفر حجاز با خداي خود راز و نياز كرد و از او خواست كه فرزند پسري به او عنايت فرمايد. يك سال بعد از حج (سال 1305 هـ . ش) به اين خواسته خود رسيد و خداوند(جل جلاله) به او پسري داد كه نامش را خواجه عبدالخالق گذاشتند.

در سنين خردسالي، هوش و ذكاوت خواجه عبدالخالق زبانزد خاص و عام بود. تعاليم اوّليه را نزد پدر بزرگوارش آموخت و سپس از محضر استاداني بزرگ همچون مرحوم آخوند ملّا عبدالباقي احمدي، مرحوم آخوند محمّد صالح قادري و ... استفاده کرد و بهره ها برد. علاوه بر قرآن کریم، کتاب­های بسیاری، از جمله كلّيات سعدي، خط ترّسل، پنج كتاب، دیوان حافظ شیرازی، کنز الدقائق، مشكاة المصابيح و .... را در محضر اين اساتيد درس گرفت. وی در سال های 1351 و1371 هـ . ش مشرّف به زیارت بیت الله الحرام و روضه مطهّر نبوی گردید و در سال های 1373 و 1378 نيز به عمره مشرّف شد.

   این بزرگوار با دختر عموي خود ازدواج کرد كه حاصل اين ازدواج، سه دختر و چهار پسر بود كه يكي از پسرانش به نام مولوي خواجه محمود در سال 1376 هـ . ش، در سن سي و چهار سالگي، از دنيا رفت و قلب وی را بسیار آزرد. اين پدر دل خسته، كفالت چهار فرزند او را بر عهده گرفت و تا پایان عمرش (سال 1386 هـ . ش) به فرزندان مرحوم مولوي خواجه محمود(رح) رسيدگي كرد.

در طريقت از طريقه عاليه نقشبنديه پيروي مي نمود و به دست مبارك حضرت حاجی شمس الحق نقشبندی مجدّدي - رحمة الله عليه - بيعت كرد و مراتب عالي تصوّف را يكي پس از ديگري سپری کرد و سبقات را تا انتها فرا گرفت. در سال 1358هـ . ش در زاهدان به خدمت حضرت حاج محمّد مظهر نقشبندی مجدّدی اماني ـ رحمه الله عليه- شتافت و با ايشان بيعت کرد. پس از رحلت آن بزرگوار با پير و مراد زمان خويش، حضرت حاج سيّد عبدالله نقشبندي مجدّدي، دست بيعت داد و از ارشادات ايشان مستفيد گرديد.

این خلیفه بزرگ، مستجاب الدّعوه بود، به طوري كه كساني كه مرض خنازير و بيماري هاي پوستي داشتند، با دعاي ايشان شفا مي يافتند؛ از كسي چيزي طلب نمي كرد؛ شعر مي سرود و در اشعار، «خواجه» تخلّص مي كرد؛ با وجود اینكه ثروتمند بود، امّا از دنيا دوري مي جست و زاهدانه زندگي مي كرد؛ به سنّت ها و مستحبّات پايبند بود و از هر فرصتي براي ارشاد و تبليغ استفاده مي نمود.

سرانجام در آخرين روزهای پاييز (29 آذر) سال 1386 هـ . ش كه مصادف با نهم ذي الحجّه (روز عرفه) سال 1429 هـ . ق بود، خرقه تهي كرد و به ديدار معبود شتافت. انّا لله و انّا الیه راجعون.

و اينك نمونه اي از اشعار ايشان

سلسله ی پیران نقشبند

ای خداوندا طفیل مصطفی سلطان دین

آن رسول هاشمی سردار جمله مسلمین
 

هم به صدق حضرت بوبکر صدیق امین

برطفیل حضرت عمر سپهسالار دین
 

که نجاتم ده ز شر نفس و شیطان لعین

بر طفیل حضرت عثمان با حلم و حیا
 

بر طفیل مرتضی آن معدن جود و سخا

بر طفیل روح ده و دو امام مقتدا
 

بر طفیل آل و اصحاب محمد مصطفی

بر طفیل تابعین و هم به تبع تابعین
 

برطفیل بو حنیفه معدن علم و وقار

بر طفیل شاه جیلان و عزیزان کبار
 

بر طفیل خواجه عبدالله انصار و تبار

عفو کن جرم و گناه خواجه ی حیران زار
 

سر فرازم حشر گردانی به وقت یوم دین

برطفیل حضرت صدیق سردار امم
 

بر طفیل حضرت سلمان آن میر عجم

بر طفیل حضرت قاسم بکن بر ما کرم
 

بر طفیل حضرت جعفرامام محترم

بر طفیل روح سلطان بایزید آن فخردین
 

بر طفیل بوالحسن آن شاه و شیخ خرقان

بر طفیل شیخ ابوالقاسم امیر گرگان
 

بر طفیل بو علی و خواجه یوسف رهبران

بر طفیل سرور و سردار کل خواجگان
 

خواجه عبدالخالق آن میر و بزرگ عارفین

بر طفیل آبروی خواجه عارف ریوگر
 

برطفیل روح خواجه محمود آن نور بصر

هم به شیخ رامتین خواجه علی باهنر
 

هم به آن خواجه سماسی محمد راهبر

کن لقایت را میسر بر تمام مسلمین
 

برطفیل حضرت سید امیر شاه کلال

آنکه بوده راهبر بر سالکان در کل حال
 

برطفیل آن رئیس خواجگان یا ذالجلال

حضرت خواجه بهاء الدین محمد با کمال
 

آنکه شاه نقشبند انست و تاج عارفین

بر طفیل خواجه ی عطار علاء الدین که بود
 

مرشد مولای ما یعقوب بی گفت و شنود

برطفیل خواجه ی احرار آن ارباب جود
 

حضرت خواجه عبیدالله محبوب ودود

بخش در محشر خداوندا گناه مسلمین
 

حرمت آن شیخ زاهد و به خواجه امکنی

بر طفیل خواجه باقی ناصر دین نبی
 

بر طفیل آن مجدد الف ثانی ولی

حضرت شیخ احمد سرهند شیخ متقی
 

که مرا رسوا مکن اندر حضور مؤمنین

بر طفیل حضرت معصوم آن قطب اوان
 

بر طفیل خواجه سیف الدین آن شیخ زمان

بر طفیل و نام سید نورمحمد جان جان
 

رحم کن بر عاصیان یارب طفیل خواجگان

بر طفیل شاه حبیب الله مظهر یا متین
 

بر طفیل شیخ عبدالله امجد یا مجید

بر طفیل شیخنا معروف سلطان بوسعید
 

بر طفیل ابن ایشان حضرت احمد سعید

بر طفیل روح حاجی دوست محمد کن مزید
 

فضل خود را بر تمام مؤمنین و مسلمین

بر طفیل شه امان الله آن سلطان غور
 

بر طفیل شاه ولی الله صاحب یا غفور

بر طفیل ابن وی معصوم آن دریای نور
 

بر طفیل روح قیوم ولی شیخ صبور

شافعم سازی به محشر آن شفیع المذنبین
 

بر طفیل افتخار الحاج شاه این زمان

حاجی آقا شمس الحق جان رهبر ما عاصیان
 

نائب شرع نبی و جانشین خواجگان

پیشوای مؤمنان و نور چشم سالکان
 

فارغم گردان ز غمها یا اله العالمین

هم به توفیق خداوند کریم و مهربان
 

آمده این سلسله در نظم بهر خواجگان

بود یوم جمعه و هفتم ز اسفند ای جوان
 

سال تاریخش بجو از حرف شیخ العارفان

مغفرت کن ای خدا بر خواجه ی زار حزین
 

ورود ماه مبارک رمضان
 

البشارت روزه گیران می رسد ماه صیام

برشما بادا مبارک این مه با احترام
 

آمده ماه مبارک با دو صد عز وشرف

از برای مؤمنین و مؤمنات از خاص وعام
 

روزه داران را خدا گفته اَنَااَجزٌ لَهُ

خوش به حال آن که دارد روزه ی خود مستدام
 

ای عزیزان روز و شب باشید اندر یاد حق

دایم اندر فکر و ذکر و خواندن ختم کلام
 

جمله اعضای بدن باید که باشد روزه دار

از طلوع صبح صادق تا اذان وقت شام
 

خوردن و نوشیدن و هم غیبت و گفت دروغ

هم نظر با چشم و سمع گوش از فعل حرام
 

حق تعالی لیله القدر اندرین مه گفته است

کز هزار مه بهتر است بشنو ز قرآن این پیام
 

ده شب و روز اخیر ماه را قدرش بدان

روزها در روزه باش و نیز شب ها در قیام
 

تا شوی داخل به جنت از در خاصش دوان

کاین چنین فرموده آن پیغمبر عالی مقام
 

یک دری باشد به جنت هیچ کس زان نگذرد

غیر آن شخصی که دارد روزه در ماه صیام
 

مرحبا ای ماه میمون آفرین ها بر تو باد

کز و جود توست بر ما آتش دوزخ حرام
 

گر مسافر یا مریض افطار سازد روزه را

جایز است اما قضا دارد به فتوای امام
 

لیک قصداًَ گر خوری یک روز بشنو ای رفیق

می شود کفاره لازم برتو دوماه تمام
 

صایمان را روز محشر صوم می گردد شفیع

همچنین قرآن که او خواند به شب اندر قیام
 

امتان قبل از ما می گرفتند روزه را

لیک کی باشد به مثل امت خیر الانام
 

گفته حق خیر الامم بر امتان مصطفی

سعی کن تاباشی در زیر لوای آن گرام
 

بر جمیع  روزه داران مسلمان ای خدا

مرحمت کن ای کریم مهربان روز قیام
 

بر طفیل روزه داران مغفرت کن خواجه را

از کرم بنما قبول از جمله روزه یا سلام
 

گفته ای لاتَقنَطوا ای بندگان از رحمتم

عاصیم لیکن امیدم هست یا رب این پیام
 

نیمه ی شعبان شب آدینه هنگام سحر

در هزار و چار صد و دو آمده اندر نظام
 

در گذر عمر
 

بهار عمر بگذشت و نکردم جز زیان   کاری

به سر بردم جواني را به عصیان هر زمان آری
 

نشد یک دم که تا فکر زمستان آورم در یاد

دریغا مانده ام این دم به دام غم گرفتاری
 

نکردم در بهاران کشت چون وقت درو آید

ندارم هیچ جا خرمن ندارم هیچ غمخواری
 

به تابستان که بود سن کهولت کاهلی کردم

نچیدم خوشه ای از خرمن صاحب دلان باری
 

کنون وقت خزان آمد به پایان عمر شد نزدیک

زمستان عنقریب خواهد رسید آنگه زهی خواری
 

به عصیان و جهالت شد تلف عمر گرانمایه

پشیمان و پریشانم خدایا کن تو غفاری
 

سفر نزدیک گشته زاد کم منزل بسی دوراست

کسی یاری نخواهد کرد ز فرزند و زن و جاری
 

ندارم غیر تو آن دم که جان از تن جدا گردد

کسی دیگر خداوندا ز لطف خود بکن یاری
 

مکن رسوا مرا در روزمحشر پیش خلقانت

گناهم گرچه بی حد است تو را بیش است ستاری
 

سعادتمند باشد آنکه او قدر جوانی را

بداند ورنه در پیری پشیمانی است بسیاری
 

رجا کن پیشه ی خود خواجه زیرا پیرگردیدی

غلام   پیر نفروشد به کس ارباب و تجاری
 

1-  1333هجری شمسی.