بیانات و فرموده های گهربار حضرت امام ربانی مجدد الف ثانی رحمه الله درباره بیماری وبا و امثال آن کرونا

فذکر فان الذکری تنفع المؤمنین

خداوند سبحان می فرماید: یاد آوری کنید؛ هر آینه یاد آوری برای مؤمنان سودمند است.

حضرت امام ربانی مجدد  الف ثانی(رحمه الله)  در چندین جا از مکتوبات شریفش در باره ی بیماری های لا علاج امثال وبا و امراض گوناگون امروزی سخن می گویند و فضیلت مردن با چنین امراض و صبر بر این مشقّت را درجه شهدا و ثواب مجاهدین فی سبیل الله  بیان می کنند.

در مكتوب دویست و نود و نهم از جلد اول می فرمایند:

بَعْدَ الْحَمْدِ وَ الصَّلاَةِ وَ تَبْلِیْغِ الدَّعَوَاتِ، مي رساند كه مكتوب شريف رسيد، از مصيبت ها نوشته بودند. إنَّا للهِ وَ إنَّا إلَيْهِ رَاجِعُوْنَ، صبر و تحمل بايد نمود و رضاء به قضاء بايد داد.
 

من از تـو روي نپيـچم گرم بيازاري
كه خوش بود ز عزيزان تحمل خواري
 

قَالَ اللهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَی: مَا أصَابَكُمْ مِن مُصِيْبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أيْدِيْكُمْ وَ يَعْفُوْ عَنْ كَثِيْرٍ(شوري/ آیه30).

وَ قَالَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَی: ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أيْدِي النَّاسِ(روم/ آیه 41).

در اين وبا از شومي اعمال ما، اول موشها هلاك شدند، كه به ما اختلاط بيشتر داشتند و زنان كه مدار نسل و بقاي نوع انسان بر وجود ايشان است بيشتر از مردان مُردند، و هر كه در اين وبا از مُردن گريخت و سلامت ماند، خاك بر حيات او و آن كه نگريخت و مُرد، طُوْبَي لَهُ وَ بُشْرَي لَهُ بِالشَّهَادَةِ.

وَ قَدْ جَزَمَ شَيْخُ الإسْلاَمِ ابْنُ حَجَرٍ، فِيْ كِتَابِ بَذْلِ الْمَاعُوْنِ فِيْ فَضْلِ الطَّاعُوْنِ، بِأنَّ الْمَيِّتَ بِالطَّعْنِ لاَ يُسْألُ لأنَّهُ نَظِيْرُ الْمَقْتُوْلِ فِي الْمَعْرِكَةِ. وَ بِأنَّ الصَّابِرَ فِي الطَّاعُوْنِ مُحْتَسِبًا يُعْلَمُ أنَّهُ لاَ يُصِيْبُهُ إلَّا كُتِبَ لَهُ. و إذَا مَاتَ فِيْهِ بِغَيْرِ الطَّعْنِ لاَ يُفْتَنُ أيْضًا، لأنَّهُ نَظِيْرُ الْمُرَابِطِ

حضرت ابن حجر (رحمه الله) تصريح نموده است كه هركس بر اثر طاعون بميرد (به شرطي كه نگريخته باشد) در قبر از او سؤال نمي شود؛ زیرا مانند كسي است كه در ميدان جهاد شهيد شده باشد و كسي که در مقابل طاعون صبر مي كند، (نه به نيت اجر و ثواب اخروي) در حالی که مي داند هيچ چيزي به او نمي رسد مگر آن چه برايش مقرّر و مشخص شده باشد، چنين شخصي اگر به طاعون نيز نميرد، به فتنه قبر مبتلا نمي گردد.

كَذَا ذَكَرَ الشَّيْخُ الأجَلُّ السُّيُوْطِيُّ فِيْ كِتَابِ شَرْحِ الصُّدُوْرِ بِشَرحِ أحْوَالِ الْمَوْتَي وَ الْقُبُوْرِ، وَ قَالَ: وَ هُوَ مُتَّجِهٌ جِدًّا( ...).

همچنين كسي كه فرار نکرد و نمُرد، از جمله غازيان و مجاهدان و از زمره صابران و بلا كشان است. برای هر كس اجل و زمان مرگ مشخصی است كه گنجايش تقديم و تأخير ندارد؛ چنانچه در قرآن آمده است: «اذا جاء اجلهم فلایستأخرون ساعة و لایستقدمون» و بیشتر کسانی که فرار کردند و سالم ماندند، به این دلیل است که اجل آنها فرا نرسیده بود، نه اینکه فرار کردن، ايشان را از مرگ رهایی ساخت. و اكثر صابران كه هلاك شدند، همه به اجل هلاك شدند.

فَلَيْسَ الْفَرَارَ يُنْجِيْ وَ لاَ الإسْتِقْرَارُ يُهْلِكُ؛ پس فرار نجات نمی دهد و ایستادگی هلاک نمی کند. (بلکه هر کسی به اجل خود می میرد و زنده می ماند).

اين فرار از مصیبت، همانند فرار در روز جهاد است و همانا گناه كبيره است.

از مكر خداوندي (جَلَّ سُلْطَانُهُ) است كه فرار کنندگان سلامت مانند و صبر كنندگان هلاك شوند. يُضِلُّ بِهِ كَثِيْرًا وَ يَهْدِيْ بِهِ كَثِيْرًا.

حضرت امام(رحمه الله) در مکتوب هشتاد و هشت از جلد دوم می فرمایند:

چون طاعون مرادِ او تَعَالی است، باید که آن را مراد خود دانسته، شادان و خرّم باشند و از استیلای طاعون، کج ابرو نشوند و دلتنگ نباشند؛ بلکه چون فعل محبوب است، به آن متلذّذ باشند. هرکسی را اجلّ مسمّی [زمان مرگ مشخص] است که احتمال زیادتی و نقصان ندارد، پس اضطراب چیست؟ نهایت، از بلاها عافیت طلبند و از سخط، پناه جویند که مرضیِ او تَعَالی، در دعا و سؤالِ بنده است. «و قَالَ  رَبُکُم ادعُونی اَستَجِب لَکُم» (غافر/ آیه 60)

همچنین در مکتوب شانزدهم از  جلد دوم می فرمایند:

گریختن از موت وبا، گناه کبیره است، همانند فرار در روز جهاد و کسی که در زمین وبا با صبر بماند و بمیرد، از شهداء است و از فتنه قبر در امان است و آنکه صبر نماید و نمیرد، از غازیان (جنگجویان) است.

 حضرت امام (رحمه الله) در مکتوب هفدهم جلد دوم می فرماید: این مصیبت ها به ظاهر جراحتها بوده است  و فی الحقیقت، ترقیات و مراهم. بِعِنَایَةِ اللهِ سُبْحَانَهُ نتایج و ثمراتی که در این نشأة بر آنها مترتب شده است، عشر عشیر آن ثمرات است که از عنایات او تعالی در آخرت متوقع و مأمول است. پس وجود فرزندان، عین رحمت است. هم در حیاتشان منافع و فواید است، و هم بر مماتشان ثمرات و نتایج مترتب است.

امام اجل محی السنة در حلیةالابرار می نویسد: در زمان عبدالله بن زبیر سه روز طاعون واقع شد و در آن طاعون، هشتاد و سه پسر از حضرت انس که خادم پیامبر ما(صلی الله علیه وسلم) بوده و آن سرور در حق او دعای برکت فرموده، فوت کردند و چهل پسر از حضرت عبدالرحمن بن ابی بکر (رَضِیَ اللهُ تَعَالَی عَنْهُما) فوت شدند.

هرگاه با اصحاب کرام، خیرالانام (عَلَیْهِ وَ عَلَی آلِهِ الصَّلاَةُ وَ السَّلامُ) این معامله فرمایند، ما عاصیان در کدام حسابیم.

در خبر آمده است که طاعون، امتان سابق را عذاب بوده است و این امت را شهادت است. والحق جماعه که در این وبا می میرند، عجب حاضر و متوجه می روند. هوس می آید که کسی در این ایام به آن جماعه ارباب بلاء ملحق شود و رخت از دنیا به آخرت بکشد.

این بلاء در این امت به ظاهر غضب است و به باطن رحمت. میان شیخ طاهر نقل می کردند که در لاهور در ایام طاعون، شخصی دیده بود که می گویند: هر که در این ایام نمُرد، حسرت خواهد کشید. بلی هرگاه که نظر به احوال این گذشتگان سر داده می شود، احوال غریبه و معاملات عجیبه مشاهده می گردد، مگر شهدای فی سبیل الله به این خصایص متمیز باشند.

در کتاب عمدة المقامات می‌آورند که وبای عظیم در بلاد هندوستان واقع شده بود و هیچ پایان نمی یافت. حضرت شیخ محمد صادق فرزند حضرت امام ربانی (رحمهما الله) فرمودند: این طاعون لقمه چرب می خواهد؛ تا ما نَرویم تسکین نیابد. شیخ محمد صادق (رحمه الله) را تب گرفت و با دو برادر کوچکتر خویش رحلت نمودند و آتش وبا منتفی شد. بعد از انتقال ایشان، کسی را که  تب طاعون گرفته بود، صحت یافت. یکی در غلبات آن تب دیده بود که ایشان آمده آنها را از دست جماعت آن  بلیه موکل خلاص می نمایند و می‌فرمایند: اکنون ما این بلا را برداشتیم شما را بر مردمان پیچیدن روا نباشد. یکی در واقع دیده هر که نام ایشان را نوشته با خود دارد از این بلیه برهد. بعد هر که نام مبارک ایشان را نوشته با خود می داشت او را آسیبی از آن بلیه نمی‌رسید الی الیوم از برای طاعون صاحب زادگان نام مبارک  ایشان را نوشته می دهند و مردم ها اثر می‌بینند.  حضرت مجدد الف ثانی (رحمه الله) بعد از رحلت ایشان به  محبی می‌نویسد که فرزند اعظمی (رحمه الله) با دو برادر خود محمد فرخ و محمد عیسی سفر آخرت اختیار نموده اند انالله و انا الیه راجعون.

حضرت امام(رحمه الله) در مکتوب هفدهم می فرمایند:

مخدوما! مفارقت فرزندی اعزی قُدِّسَ سِرُّهُ از اعظم مصائب است. معلوم نیست که کسی به مثل این مصیبت مصاب شده (مصیبت زده) باشد، اما صبر و شکری که حضرت حق (سبحانه و تعالی) در این مصیبت، این ضعیف قلب را کرامت فرموده، از اجل نعم و اعظم انعامات است.

از حضرت حق (سبحانه و تعالی) مسألت می نماید که جزای این مصیبت مُعَدّ به آخرت باشد و در دنیا هیچ از آن جزاء ظاهر نشود، هر چند می داند که این مسألت از تنگی سینه است، و الا او تعالی وَاسِعُ الرَّحْمَة است. فَلِلَّهِ الآخِرَةُ وَ الاُوْلَی(نجم/ آیه 25). وَ الْمَسْئُوْلُ مِنَ الإخْوَانِ الإمْدَادُ وَ الإعَانَةُ، وَ دُعَاءُ سَلاَمَةِ الْخَاتِمَةِ ، وَ الْعَفْوِ مِنَ الزَّلاَّتِ اللاَّمَةِ لِلإنْسَانِیَّةِ، وَ التَّجَاوُزُ مِنَ التَّقْصِیْرَاتِ النَّاشِئَةِ مِنَ الْبَشَرِیَّةِ.

اینک که سخنان قطب المحققین، مجدد الف ثانی، حضرت شیخ احمد فاروقی سرهندی(رحمه الله) را مطالعه نمودیم، جا دارد تذکر آن بزرگوار را آویزه گوش قرار داده و این مصیبت وارده (کرونا) را از طرف خداوند دانسته و به آن راضی و خشنود باشیم و به ذات احدیت توکل نماییم تا ما را از این غم و مصیبت حفظ کند.

همچنین توسل و استعانت از روح پر فتوح حضرت ختمی مرتبت، پیامبر اکرم(صلی الله علیه و سلم) و اولیای کرام(رحمهم الله) نیز مثمر ثمر خواهد بود.

ناگفته نماند همانگونه که برای یادگیری علوم شرعیه پیش اهلش و برای کسب علوم باطنی نزد اهلش رجوع کرده و به فرمایشات آنها عمل می کنیم، در این زمینه نیز باید به اهلش که همان پزشکان می باشد رجوع و از راهنمایی های آنها بهره ببریم.

ان شاءالله در ضمن رعایت بهداشت و توکل بر خداوند متعال، از این بیماری لاعلاج در امان بمانیم.

خداوند به همه ما و شما توفیق صبر بر مصیبت ارزانی فرماید و ما را به حرمت حبیبش از همه امراض و بالاخص بیماری کرونا محفوظ دارد. آمین یا رب العالمین