در وقت طعام خوردن هر عضوی به کاری مشغول است، دل به چه مشغول است؟ اصحاب گفتند: به ذکر حق سبحانه.
از حضرت خواجه اولیاء کبیر بخاری رحمه الله نقل است که می فرمودند:
«نگهداشت خواطر»، نه آن است که مطلقاً هیچ خاطری نیاید، بلکه مراد آن است که هیچ خاطری مزاحم نسبت باطنی نمی گردد؛ مانند خس و خاشاک که بر روی آب روان بوده، ولی مانع جریان آب نمی گردد.
از حضرت خواجه علاء الدین عطار رحمه الله پرسیدند: آیا در دل شما خطره غیر خطور می کند؟
فرمودند: خیر گاهی اوقات چنین می شود. خطرات مانع (حضور) نمی شود ولی احتراز کلی از آن دشوار است، نباید در قلب انسان جای گیرد و این بیت خواندند:
چون بغایت تیز شد این جو روان
غـم نیایـد در درون عاشـقان
می فرمودند: به زبانی دعا کنید که با آن زبان گناه نکرده باشید تا اجابت مترتب شود، یعنی پیش دوستان خدا تواضع و نیازمندی کنید تا برای شما دعا کنند.
حضرت خواجه عزیزان علی رامتینی رحمه الله می فرمودند: روندگان راه را ریاضت بسیار باید کشید تا به مرتبه و مقامی رسند؛ اما راه از این همه نزدیک تر هست که زودتر به مقصد رسند، باید بکوشند که خود را بواسطه خٌلق و خدمتی در دل صاحب دلی جای دهند، چون دل این طایفه مورد نظر حق است، ایشان را نیز از آن نظر نصیبی رسد.
حضرت مولانا عارف دیک کرانی رحمه الله می فرمودند: در وقت طعام خوردن هر عضوی به کاری مشغول است، دل به چه مشغول است؟
اصحاب گفتند: به ذکر حق سبحانه.
فرمودند که ذکر در این وقت گفتن «الله» و «لا اله الا الله» نیست، بلکه ذکر در این محل از سبب به مسبب رفتن و نعمت را از منعم دیدن است.رشحات
