راه کسب قرب و محبت حق

1 - خواندن قرآن با تفکر و تدبر در معانیش و یافتن مراد خدا در آن.

2 - احسان در عبادت خدا، یعنی آن گونه که او را می بینی که اگر تو او را نبینی، او تو را می بیند و همه نیات و رفتار تو را می آفریند، و کردار نیکو و رفتار و نیت وگفتار شیرین با بندگان خدا، که: [إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ](بقره 195...به راستی خدا نیکوکاران را دوست دارد)؛

3 - تقوی راخوی خود ساختن؛ به قول بزرگان، تقوی، آن است که انسان، آن سان که پای خود را از خار برحذر می دارد، از گناه بر حذر و دور دارد، یا آن که در هر کار و جایی که خشنودی خدا در آن است، باشد ودر هر کار و جایی که محل خشم خداست، نباشد که: [ فَإِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ] (آل عمران76...که همانا خدا نیکوکاران را دوست دارد)؛

4 - پاکی ظاهر و باطن(بیرون و درون)؛ ظاهر را از نجاست ها و آلودگی های ظاهری و مادی پاک ساختن و باطن را از عقاید وایده ها واخلاق بد و کفر و شرک و بدعت و گناه خالی گرداندن، که[وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ](بقره222...ونیز پاکان وپاکیزگان را دوست دارد)؛

5 - تقرب به سوی خدا با هر خیری وسبب سازی جهت حصول نزدیکی به او، با انجام نافله ها و سنتهای رسول الله (صلی الله علیه وسلم)،پس از درست کردن فرائض وواجبات؛چنان که درحدیث قدسی،می فرماید:« بنده من نمی آساید و به وسیله نوافل،به سوی من قرب می جوید تا ایشان را دوست می دارم...»؛ورعایت عدل و داد در هر کار و با هر کس،که[إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ](مائده42...به راستی که خدا دادگران را دوست دارد)

6 -  دوام ذکر و یاد او در هر جا، جز مکانهای ناپاک و حالات قضای حاجت؛ و این ذکر، به دل و زبان و عمل و بی حد و شمار باشد که: [...اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثِيراً * ‏ وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلاً]؛ (احزاب2-41) (...خدا را بسیار ذکر کنید*و او را در صبح وشام تسبیح کنید) وتوکل به او در هر حال، که[...إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ]؛ ( آل عمران159...به راستی که خداوند،توکل کنندگان را دوست دارد)؛

7 - به دل و دیده بصیرت و با دقت، مطالعه اسم ها و صفات خدا و به کار انداختن قلب و تفکر و تعمق در آفریده های شگفت انگیز و عجائب مخلوقات او و تعقل درآثار و آیات قرآنی و آفرینش او؛

8-  دیدن نیکی ها و احسان ها و خیرات و نعمت های ظاهری پروردگار عالم،از حیات و سلامت و مال و فرزند و...ونعمت های باطنی،از علم و عقل و اخلاق و عرفان و غیره؛

9 - فروتنی به جان و دل و لابه و تضرع و ذلت در جلوی دست قدرت او و اظهار فقر و نیاز و عجز و بیچارگی خویش در پیشگاه عظمت و جلال و بزرگواری او جل جلاله و التماس و خواهش رحم الطاف وی و توبه و پشیمانی از هر گناه، که: [إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ...] (بقره222) (به راستی خداوند توبه کنندگان را دوست دارد...)

10-همنشینی و حضور در مجلس کسانی که قرآن می خوانند و عمل می کنند و کسانی که دائم الذکر و صادق و اهل تقوایند، که [وَكُونُواْ مَعَ الصَّادِقِينَ] (توبه119... وهمواره،با راستان و راستگویان باشید).

11- جهاد در راه خدا و جنگ و ستیز با دشمنان ظاهری و باطنی خدا و بشر، بدون کمی و توقف؛ دشمنان ظاهری دین و شیاطین جن و انس و دشمن ترین آنان، نفس؛ که [إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفّاً كَأَنَّهُم بُنيَانٌ مَّرْصُوصٌ](صف4، همانا که خداوند، آنان را که در راه او به صف، همچون بنیانی استوار،ستیز می کنند،دوست دارد)؛

12- پیروی تام از پیامبر صلی الله علیه و سلم در همه کردار و گفتار و کلیه حرکات و سکنات خویش، که [قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللّهُ...] (آل عمران31، ای محمد صلی الله علیه و سلم بگو: اگر خدا را دوست دارید، از من پیروی کنید، خدا، شما رادوست می دارد)؛

13- صبر و شکیبایی پیشه کردن در انجام کارها و عبادات، در دوری از گناه و در پیش آمدن حوادث و عوارض و هجوم بلاها، که [...وَاللّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ] (آل عمران126، ... و خدا، شکیبایان و صابران را دوست دارد)

14- شب زنده داری و نیایش پنهان با خدا در اوقات نزول رحمت خداوندی و خواندن «کلام الله» در سحرگاهان و دوام استغفار و بخشش و انفاق به نیازمندان و دستیاری از آنان، که [تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَطَمَعاً وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ ‏ * ‏ فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَّا أُخْفِيَ لَهُم مِّن قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاء بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ‏] (سجده16-17، «در هنگام شب» پهلوهایشان، از رختخواب ها کناره می گیرد و با ترس و امید، پروردگارشان را می خوانند و از آنچه به ایشان روزی کرده ایم می بخشند * هیچ کس، آنچه از موجبات شادی و فرح را - که برای پاداش اعمالشان آماده و پنهان شده است - نمی داند).

15- دوری ورزیدن از هر مانع و باعث که پرده بین وصول دل و خداوند است و عدم تعلّق خاطر بدان و در اول و آخر و آغاز و انجام، کسب محبت و عشق، که اساس هر کاری است و هیچ چیز، بدون آن، میّسر نیست.